Proces podziału jądra komórkowego, w wyniku którego powstają dwa jądra potomne o identycznej liczbie chromosomów jak jądro rodzicielskie. Jest najczęściej występującym podziałem w ludzkim organizmie, który nie dotyczy wyłącznie komórek rozrodczych. Termin 'mitoza’ (podobnie jak 'chromatyna’) został sformułowany przez niemieckiego lekarza, anatoma, biologia i twórcy cytogenetyki Walthera Flemminga. Za odkrywcę mitozy w komórkach zwierzęcych uznaje się zaś Wacława Mayzela, w 1873 roku.
Mitoza jest podziałem jądra na dwa identyczne z jądrem macierzystym, co stanowi największą różnicę pomiędzy mitozą i mejozą. To proces ciągły, w którym dla ułatwienia można wyróżnić umownie 4 stadia: profazę, metafazę, anafazę i telofazę. Mitozę poprzedza interfaza, która jest najdłuższą fazą życia komórki. Składa się z fazy G1, fazy S, i fazy G2.
Profaza
We wczesnej profazie osłonka jądrowa zaczyna się rozpadać, a jąderko zanika. Uwidaczniają się długie nici chromatynowe, które w wyniku kondensacji przyjmują postać chromosomów. W późnej profazie chromosomy konsekwentnie skracają się i pogrubiają. Między centriolami, przemieszczającymi się do biegunów komórki formuje się wrzeciono podziałowe. Kinetochory (struktury białkowe, znajdujące się po obu stronach centromeru chromosomu) zaczynają łączyć się z jego mikrotubulami.
Metafaza
Chromosomy połączone z mikrotubulami wrzeciona ustawiają się w płaszczyźnie równikowej komórki, za pośrednictwem kinetochorów. W ten sposób tworzy się płytka metafazowa.
Anafaza
Następuje rozdzielenie chromatyd siostrzanych w rejonie centromerów. Powstają chromosomy potomne – po jednym z pary – rozchodzą się do przeciwległych biegunów komórki.
Telofaza
Wokół każdego z dwóch skupisk chromosomów odtwarza się osłonka jądrowa. W wyniku cytokinezy (podział cytoplazmy) powstają dwie diploidalne komórki potomne. Następuje powrót do stanu charakterystycznego dla interfazy.
